01 November 2009 : เปิดป่า เขาพะเนินทุ่ง ปี 2552

ตี 3 ของคืนฮัลโลวีน ก็คือเช้าของ 1 พฤศจิกายน น่านแหละ
นัดแนะกับเพื่อน เตรียมตัวเดินทางไป เขาพะเนินทุ่ง ที่ได้ไปแบบไปไม่ถึงมาเมื่อ 16 ปีที่แล้ว
จากคราวก่อนที่ไป ต้องนั่งรถเจ้าหน้าที่เข้าไป เพื่อไปชมทะเลหมอกที่สวยมากๆ แห่งหนึ่งของเมืองไทย
แต่ด้วยความไม่สะดวกหลายๆอย่าง ก็ได้แค่ติดรถ ที่ชาวฝรั่งเศษให้เจ้าหน้าที่ป่าไม้ไปส่ง เพื่อเดินป่า
ติดรถไปก็นั่งชมบรรยากาศ เส้นทางเล็กๆ กำหนดเวลา ขึ้น-ลง เป็นเวลา
ส่งชาวต่างชาติเสร็จ ก็กลับมาพร้อมเจ้าหน้าที่ป่าไม้

คราวนี้ วันนี้ เขาพะเนินทุ่งเปลี่ยนแปลงจากเดิมไปมากจริงๆ
เปิดให้รถทั่วไปเข้าไปได้ ( คงเปิดนานแล้วแหละ แต่เราไม่ได้รู้เรื่องเอง )


หก โมงเช้า ถึงทางเข้าเขาพะเนินทุ่ง จ่ายค่าเข้าพื้นที่อุทยาน เรียบร้อย เดินทางต่อเข้าไปอีก ประมาณ 30 กม ที่เป็นทางลูกรังตลอด มีราดยางเล็กน้อยเอง ขี้ช้าง ยังเต็มถนน ตลอดระยะทางเลย

ขึ้นไปถึงจุดชมวิวจุดแรก คนไม่เยอะมากเท่าไร ประมาณ 120 คนได้ บรรยากาศก็สวยสมใจ






ถ่ายรูปกันพอประมาณ พอดีหันไปเห็น
หนุ่มน้อย สาวน้อยคู่นึง อายุประมาณ 60 ได้
กำลังยื่นแขนถ่ายรูปตัวเองกับภรรยา อย่างทุลักทุเล
เห็นแล้วละ ว่ารูปติดหน้า คุณป้าภรรยาแก นิดเดียว
แล้วก็ของลุงเองก็เห็นแค่เส้นผม จากที่ต้องการเห็นครบสองคน
ด้วยความเห็นใจ ก็เลย เข้าบอก ทั้งคู่ว่า
"เดี๋ยวผมถ่ายรูปให้ครับ"
"ไปทางนู้นดีกว่าครับ เห็นชัดกว่า"
ก็เลยถ่ายรูปให้ทั้งคู่ได้ รูปนึง แล้วก็บอกว่า
"ไปมุมอื่นอีกไหมครับ ไม่ต้องเกรงใจครับ"
แต่แกคงเกรงใจ บอกว่า
"ไม่เป็นไร ขอบคุณมากครับ"

แต่ใจผมน่ะอยากถ่ายให้แกเยอะๆนะ
อยากให้แกเอาไปให้ลูกหลานดู ว่าที่นี่สวยขนาดไหน


ว่าเรื่องของเขาพะเนินทุ่งต่อ

จบจาก จุดชมวิว เพื่อนก็ชวนเข้าไปต่ออีก จุดชมวิว กม 36 (มั้ง)
โอว....สวยกว่าที่จุดชมวิวแรกเยอะ แต่คนเข้ามาน้อย
ก็เลยถ่ายรูปได้อย่างสะใจ




เอาข้าวเหนียว หมู ที่เตรียมไว้ ไปนั่งกิน ท่ามกลางวิวทะเลหมอก





ต้นไม้ที่เห็นนั่น เป็นต้นไม้ที่อยู่ข้างถนน
ที่รถจอดดูทะเลหมอกกัน
พอดีมองเห็นว่า มันเอียงเข้าหาถนนมาก
ไม่นานคงหล่นมาที่ถนน ... หวังว่าคงหล่นช่วงปิดป่านะ




คิดถูกจริงๆ ที่เอากล้อง Cam Recorder ไปด้วย เพราะสามารถ ถ่ายรูประยะทางไกลได้ดีพอใช้เลย




สุข สวรรค์จริงๆ อยากพาลูกมาด้วยกันจังเลย