ทานตะวัน - พ่อกะลูก

เพลง ทานตะวัน
เนื้อร้อง โดย อ.เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ทำนอง อ.ธนิสร์ ศรีกลิ่นดี

ตะวันส่องใส แดดฉายลงมา ทาบทาทิวทุ่ง
แผ่วลมผ่านโรย เหมือนโปรยกลิ่นปรุง ดอกฟางหอมลอย
ดอกหญ้าดาว วับวาวทางเกลื่อน เหมือนดังหยาดพลอย
แตะนิดต้องน้อย ราวมณีร่วงพรู พัดพรายลงดิน

14/11/2009 เดินทางกลับบ้านที่ นครสวรรค์
ผ่านเขตที่ชาวบ้านปลูกทานตะวัน
สอง พ่อ ลูก เตรียมตัวหาทำเล วันนี้ จะถ่ายรูปซะหน่อย

ด้วยความที่ลูกชาย ไม่ชอบถูกถ่ายรูป
ชอบแต่จะเป็นคนถ่ายอย่างเดียว
เปิดกล้อง VDO ออกมา แบตหมด
เป็นความผิดของพ่อเอง...ไม่เตรียมตัว
2 อาทิตย์ต่อมา คราวนี้ กลับบ้านมาอีก พร้อมขุมกำลัง
พร้อมถ่ายรูปกันละ



จะอยู่แดนไหน สุดฟ้าแสนไกล คะนึงถึงถิ่น
ด้าวแดนแผ่นดิน ที่เราจากมา เนิ่นนานแสนนาน
ดอกหญ้างาม งดงามดังก่อน หรือร่อนร่วงราน
แดดร้อนดินแล้ง ลมระงมแผ้วพาน บ้านนาป่าเขา


ต้องคอยหาจังหวะแอบถ่ายลูกชาย


ทุ่มกายทุ่มใจ เข้าโหมแรงไฟ หัวใจแรงเร่า
ยิ่งสร้างยิ่งทำ ระกำหนักเบา ดิ้นรนหนทาง
เจ้ามิ่งขวัญ ยิ่งวันยิ่งเดือน ยิ่งเลือนยิ่งราง
ทอดทิ้งทุ่งร้าง วันและวันผ่านเยือน เหมือนเดินทางไกล

ในที่สุดก็ได้จังหวะ ถ่ายกันพ่อลูก
คราวนี้ มันยอมแฮะ....


ตะวันส่องแสง สาดแสงลงมา ทาบทาทางใหม่
ร่วมจิตร่วมใจ ก้าวไปก้าวไป ฝ่าภัยร้อยพัน
มิ่งขวัญเอ๋ย หัวใจเรามั่น เหมือนทานตะวัน
เฉิดแสงแรงฝัน กลางรวีตะวัน สีทองส่องใส

จังหวะเผลอ ต้องรีบกดชัตเตอร์
ทั้งกล้องพ่อ กล้องลูก


แล้วก็ ช็อตเด็ด
อันนี้เลย
เด็ดตรงที่...ลูกชายทำให้พ่อดูแก่ลงไป ถนัดตาเลย
...
...
...

อืม...เห็นจะจริง

SUZUKI SWIFT - Europe Racing Model

25/11/2009 กลางคืน เกิดระเบิดสารเคมีในตู้ Container ที่ ESCO-Leam Chabang Port.
อืม....ดูข่าวผ่านๆ ไม่เกี่ยวกัน

26/11/2009 ลูกค้าโทรมาบอกว่า งานที่จะต้องทำ อยู่ในตู้ Container และตู้ Container ดันอยู่ใกล้ที่สารเคมีระเบิด ยังไม่สามารถเอาตู้ออกได้ เพราะสารเคมีฟุ้งกระจายอยู่รอบๆบริเวณ

สินค้าในตู้ คือ SUZUKI SWIFT - Europe Racing Model 1 คัน
จะต้องนำมาแสดงที่ Motor Expo ที่ Impact เมืองทอง วันที่ 30/11/2009-13/12/2009

27/11/2009 ลูกค้า บอกว่า เอาตู้ Container ออกมาได้แล้ว แต่ต้องระวัง เพราะยังมีสารเคมีตกค้าง
แถมยังบอกว่า คนที่เอาตู้ออกมา แสบตา.....น่านไง.....กรูว่าแล้ว
สุดท้ายตู้ Container เข้ามาจนได้ พร้อมกับ บั้นท้าย ของ SUZUKI SWIFT
Lashing รถเข้าตู้มาได้เรียบร้อยตามมาตรฐานที่เราทำๆกันอยู่

แต่ต่างกันที่ จุดยึดของรถ ไปยึดที่ล้อทั้ง 4 แทน




ทีมงานที่นำออกมา ใส่อุปกรณ์ป้องกันเรียบร้อยดี
หน้ากาก ถุงมือ แว่นตา พร้อม แล้วลงเอารถออก
ถอด Belt แกะไม้ที่ยึดล้อออก พร้อม....
เข็นออกครับ ขับไม่ได้
ถามลูกค้า เบรคได้ไหม-ไม่ได้ โหย....
เอาออกมาเรียบร้อย มีกลิ่นตกค้างบ้าง แต่ก็ปล่อยไว้จนจางหายไป
เข็นเก็บเข้าพื้นที่ครับ คราวนี้


ลูกค้า ค่อนข้างหวง หรือเป้นเพราะเขาก็ไม่รู้อะไรมากก็ไม่รู้
ห้ามหลายอย่าง ที่เกี่ยวข้องกะรถของเขา

แต่การจัดเก็บต้องมีการหักมุมของรถครับ
ก็เลย เปิดประตู (ด้วยความอยากรู้ด้วย)
จับหมุนพวงมาลัย เพื่อเข็นรถให้เก็บไว้ในที่จัดเก็บได้
(ไม่เลี้ยว มันจะเก็บไง(วะ))


งานหลักเราไม่ได้เก็บรถนะ จะได้มีอุปกรณ์เคลื่อนย้ายรถ
ว่ากันที่รถดีกว่า คันนี้
4 สูบ DOHC 1598.5 CC. 16 Valve
ขนาด x ช่วงชัก : 81.0 x 77.5 mm.
160kW(218ps)/8,750 rpm.
186Nm(19.0Kg-M)/7,250 rpm.



เกียร์ Manual 6 สปีด ขับเคลื่อนล้อหน้า
ระบบกันสะเทือน
หน้า - Strut
หลัง - Trailing Arm
ระบบเบรค
หน้า - -->355mm(tarmac) / 300mm(gravel) diameter 4 Pot
หลัง - -->278mm diameter 2 Pot


มีสวิทช์ตัดไฟ และอะไรอีกก็ไม่รู้
เต็มไปหมด พอดีเคยเจอแต่รถแข่งบ้านๆ
มาเจอแบบของจริงนี่ถึงกับงง

ตรงพวงมาลัยก็มีอะไรอีกไม่รู้
ก่อนรถเข้ามา คิดว่า น่าจะขับได้
มาจริง ถึงกับงง....งอ..งู...สองตัว



เบาะแบบ Bucket Seat แบบรถแข่ง
เข็มขัดนิรภัยแบบ 4 จุด
โรลบาร์ เพียบ เพื่อความปลอดภัยจริงๆ

ยึดกันไม่รู้กี่จุด ทั่วร่างคนขับละ





เอาแค่หอมปากหอมคอกะรถคันนี้

งานเราไม่หมดแค่นี้ ปัญหา คือ รถคันนี้ ไม่มี Hook ให้เกี่ยวเพื่อดึงรถขึ้นรถ Slide ( คือมีด้านหน้า แต่ Spoiler บังหมด เกี่ยวไม่ได้อีก )

ต้องใช้รถแบบที่ ยกทั้งหางลงมา แล้วเข็นในแนวราบ
เป็นหน้าที่ลูกค้าไป...อันนี้
เดี๋ยวมาดูต่อ ตอนวันกลับละกัน ว่าจะเป็นไงมั่ง

แค่ได้คิดถึง - ญารินดา

ตั้งแต่ครั้งที่เราจากกัน...แสนไกล
เหตุและผลมากมาย...ไม่เคยสำคัญ
เท่ากับความรู้สึก...ที่ใจของฉัน...นั้นเก็บให้เธอ

แต่ละครั้งที่เราผ่านมา...พบกัน
อาจบังเอิญได้ยิน...ข่าวคราวของเธอ
นั่นคือความรู้สึก...ที่ใจของฉัน...คอยอยู่เสมอ

ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้น...ยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอ...วันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึง...ก็เป็นสุขใจ

หยิบเอาภาพที่เรากอดคอ...ด้วยกัน
ได้แต่ยิ้มกับมันด้วยความ...ชื่นใจ
และก็ยังเสียดาย...กับการสูญเสีย...เธออยู่เรื่อยมา

ได้ยินเสียงบทเพลงที่เธอ...ชอบฟัง
และทุกครั้งยังแอบมี...น้ำตา
ยิ่งเวลารู้สึก...ไม่มีไม่เหลือ...ใครอยู่ตรงนี้

ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ

ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ

และจะคิดถึงเธอ......ตลอดไป

เรื่องของอ๊อด หรือ เหยิน หรือ แรปบิท หรือ ฯลฯ

ว่ากันว่า เรื่องที่เขียนง่ายที่สุด น่าจะเป็นเรื่องของคนใกล้ๆตัว
คนที่อยู่รอบข้าง เพื่อนๆ พี่น้อง ญาติๆ เพื่อนร่วมงาน
เพราะเราได้รับรู้เรื่องราวของบุคคลต่างๆเหล่านี้มาจากมุมมอง ของเราเอง
.....เพียงด้านของเราเอง...เท่านั้น.....
อ๊อด เป็นลูกน้องในที่ทำงานของผมเองครับ
อ๊อดเข้างานมาก่อนผมอีก อายุ ราวๆ 28-29 ปี

ปฐมบทแห่ง อ๊อด (จากการรับฟังของหมู่คนรอบข้าง)

เริ่มต้นเข้ามาทำงาน อ๊อด เป็นเด็กท้องถิ่นทั่วๆไป
ที่โดยปกติเข้ามาสมัครงานตามโรงงาน หรือ บริษัทที่อยู่ใกล้ๆบ้าน ละแวก บางพลี
อ๊อดเข้ามาที่ K Line Container เป็นลูกจ้างรายวัน
ด้วยความที่ยังเป็นเ้ด็กวัยรุ่น วัยคนอง ในยุคนั้น
ถึงเวลาทำงาน อ๊อดมาทำงาน เมื่อเลิกงาน อ๊อดก็จะสังสรรค์ เฮฮากับเพื่อน
ทุกครั้งที่กินเหล้า อ๊อดจะมีความสามารถในการ หา"ทีน" ให้เพื่อนๆได้นึกถึงยามสร่างเมา

อ๊อดเคยโดนรุมกระทืบแถวบ้าน เพราะความเมา แล้ว "กวนทีน" ไปทั่ว
แม้แต่ท่าเต้นยามเมา ผมเองเห็นแล้วก็ บอกได้ว่า "สมควรโดนทีนจริงๆ"

มีครั้งหนึ่ง พี่สาวให้ไปกดเงินมาให้
อ๊อดได้บัตร ATM ไปเหมือนวานรได้แก้ว
อ๊อดหายจากบ้านไป 3 วัน และกลับมาพร้อมคืนบัตร ATM ที่ไม่มียอดเงินเหลือ
.....

บทที่สอง บทบาทใหม่ ความรับผิดชอบใหม่ๆ ที่อ๊อดเองไม่พร้อมเท่าไร

อ๊อด เป็นคนปากหวาน พูดเพราะ
มีครั้งหนึ่ง สาวจาก ชลบุรี โทรผิดเข้ามาที่มือถือของอ๊อด
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่อ๊อดถือเป็นเวลาทอง อ๊อดร่ายมนต์สะกดจีบซะเลย
ไม่นานสาวเจ้าส่งจดหาย ส่งรูปถ่ายมาให้ พร้อมนัดอ๊อดไปเที่ยวชลบุรี
เรื่องราวเป็นอย่างไรต่อ ไม่ได้ถามมัน ซะด้วย
เอาเป็นว่า อย่ารู้เรื่องของมันมากเลย นะ
ไม่นาน อ๊อดก็ได้เมีย (แต่งงานหรือมีพิธีอย่างไร - ไม่รู้จริงๆ)
หลังจากได้เมีย อ๊อดเริ่มทำตัวดีขึ้น
กินเหล้า น้อยลง กวนทีน เท่าเดิม
แต่มันก็ทำให้ อารมณ์การ กวนทีน ลดลงตามไปด้วย
เรื่องของงาน อ๊อดยังเป็นลูกน้อง ลูกจ้างที่ดีเสมอ
อ๊อดได้รับการปรับสถานะ จาก ลูกจ้างรายวัน เป็น ลูกจ้างรายเดือน

บทที่สาม พ่อ

เวลาผ่านไป เมียของอ๊อดตั้งท้องแล้ว
นี่คือ การปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตครั้งใหม่ของอ๊อด
ความรับผิดชอบ การมองถึงอนาคตตัวเอง และอีกมากมาย
ทำให้อ๊อดคิดได้ ว่าชีวิตที่แท้จริง คือครอบครัวที่ดี
อ๊อดกินเหล้าน้อยลง กวนทีนน้อยลง เป็นเพื่อนที่ดีขึ้น
ช่วยเหลืองานเพื่อนๆ โดยไม่ต้องร้องขอ

บทต่อๆมา ของอ๊อด

ต้นปี 2009 อ๊อดถูกโปรโมทอีกครั้ง เป็นคนขับรถบรรทุกอย่างที่ต้องการมานาน
บอกตรงๆ - เมื่อก่อนผมไม่ไว้ใจมันจริงๆ (อย่าให้มันอ่านเจอเลย)
จนมันปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นนี่แหละ แล้วผมก็บอกกันอ๊อดก่อนเริ่มงาน
"พี่เอาตัวเองค้ำประกันงานนี้ของเอ็งไว้ ถ้าเอ็งพลาด พี่ก็พลาดด้วย"
การให้ใครสักคนขับรถ เพื่อส่งสินค้า มูลค่า เกือบ 3 ล้านบนรถ
มันต้องเสี่ยง ต้องวัดใจ ต้องไว้ใจ ต้องหวาดเสียวกับมันด้วย
เกือบปีแล้ว ที่อ๊อดไม่ทำให้ผมผิดหวังกับเรื่องงาน

แม้อ๊อดจะเป็นคนขับรถบรรทุกแล้ว เมื่อว่างงาน ไม่มีงานวิ่งส่งของ
อ๊อดจะมาช่วยเพื่อร่วมงาน ยกของ แบกของ โดยไม่ต้องบอกเหมือนเดิม

******************
เรื่องทั้งหมดนี้ บอกได้ว่า ชีวิตคน ปรับเปลี่ยนได้
พลิกจากส้นทีน เป็นมือที่สะอาดสวยงามได้
อ๊อด เป็นอีกหนึ่งคน ที่ปรับตัวให้ดีได้
แต่คงไม่ต้องทำตัวเหลวแหลกก่อนหรอกนะ

November Rain - Gun N' Roses : ฝนเดือนพฤศจิกายน

November Rain

When I look into your eyes
I can see a love restrained
But darlin' when I hold you
Don't you know I feel the same
'Cause nothin' lasts forever
And we both know hearts can change
And it's hard to hold a candle
In the cold November rain
We've been through this such a long long time
Just tryin' to kill the pain
But lovers always come and lovers always go
An no one's really sure who's lettin' go today
Walking away
If we could take the time to lay it on the line
I could rest my head
Just knowin' that you were mine
All mine
So if you want to love me
then darlin' don't refrain
Or I'll just end up walkin'
In the cold November rain

Do you need some time...on your own
Do you need some time...all alone
Everybody needs some time...on their own
Don't you know you need some time...all alone
I know it's hard to keep an open heart
When even friends seem out to harm you
But if you could heal a broken heart
Wouldn't time be out to charm you

Sometimes I need some time...on my
own Sometimes I need some time...all alone
Everybody needs some time...on their own
Don't you know you need some time...all alone

And when your fears subside
And shadows still remain, ohhh yeahhh
I know that you can love me
When there's no one left to blame
So never mind the darkness
We still can find a way
'Cause nothin' lasts forever
Even cold November rain


Don't ya think that you need somebody
Don't ya think that you need someone
Everybody needs somebody
You're not the only one
You're not the only one

พี่ซัน เคยอธิบาย และให้รายละเอียดเพิ่มเติม
เกี่ยวกับเพลงนี้ ว่า
เดือนพฤศจิกายน เป็นเดือนที่เข้าสู่หน้าหนาว
ความหนาวเย็น ก็ทำให้ทรมานกับความเหน็บหนาวอยู่แล้ว
เมื่อมีฝนตกลงมาอีก ยิ่งทำให้ ความรู้สึกเหน็บหนาว
และความทรมาน ทั้งความหนาว และสายฝน มากยิ่งขึ้น
โดยเฉพาะคนที่ ทนฝนไม่ไหว หัวใจจะสั่นเทา
อ้างว้าง เหน็บหนาว หดหู่ ทรมาน...มากเหลือเกิน
ดั่ง ฝนเดือน พฤศจิกายน
################
เพิ่มเติม 3 พฤศจิกายน 2009
ฝนลงมาช่วงบ่ายๆ ตอกย้ำ ความรู้สึก November Rain
ให้ชัดเจนขึ้นไปอีก เออ......ย้ำเข้าไป.......

01 November 2009 : เปิดป่า เขาพะเนินทุ่ง ปี 2552

ตี 3 ของคืนฮัลโลวีน ก็คือเช้าของ 1 พฤศจิกายน น่านแหละ
นัดแนะกับเพื่อน เตรียมตัวเดินทางไป เขาพะเนินทุ่ง ที่ได้ไปแบบไปไม่ถึงมาเมื่อ 16 ปีที่แล้ว
จากคราวก่อนที่ไป ต้องนั่งรถเจ้าหน้าที่เข้าไป เพื่อไปชมทะเลหมอกที่สวยมากๆ แห่งหนึ่งของเมืองไทย
แต่ด้วยความไม่สะดวกหลายๆอย่าง ก็ได้แค่ติดรถ ที่ชาวฝรั่งเศษให้เจ้าหน้าที่ป่าไม้ไปส่ง เพื่อเดินป่า
ติดรถไปก็นั่งชมบรรยากาศ เส้นทางเล็กๆ กำหนดเวลา ขึ้น-ลง เป็นเวลา
ส่งชาวต่างชาติเสร็จ ก็กลับมาพร้อมเจ้าหน้าที่ป่าไม้

คราวนี้ วันนี้ เขาพะเนินทุ่งเปลี่ยนแปลงจากเดิมไปมากจริงๆ
เปิดให้รถทั่วไปเข้าไปได้ ( คงเปิดนานแล้วแหละ แต่เราไม่ได้รู้เรื่องเอง )


หก โมงเช้า ถึงทางเข้าเขาพะเนินทุ่ง จ่ายค่าเข้าพื้นที่อุทยาน เรียบร้อย เดินทางต่อเข้าไปอีก ประมาณ 30 กม ที่เป็นทางลูกรังตลอด มีราดยางเล็กน้อยเอง ขี้ช้าง ยังเต็มถนน ตลอดระยะทางเลย

ขึ้นไปถึงจุดชมวิวจุดแรก คนไม่เยอะมากเท่าไร ประมาณ 120 คนได้ บรรยากาศก็สวยสมใจ






ถ่ายรูปกันพอประมาณ พอดีหันไปเห็น
หนุ่มน้อย สาวน้อยคู่นึง อายุประมาณ 60 ได้
กำลังยื่นแขนถ่ายรูปตัวเองกับภรรยา อย่างทุลักทุเล
เห็นแล้วละ ว่ารูปติดหน้า คุณป้าภรรยาแก นิดเดียว
แล้วก็ของลุงเองก็เห็นแค่เส้นผม จากที่ต้องการเห็นครบสองคน
ด้วยความเห็นใจ ก็เลย เข้าบอก ทั้งคู่ว่า
"เดี๋ยวผมถ่ายรูปให้ครับ"
"ไปทางนู้นดีกว่าครับ เห็นชัดกว่า"
ก็เลยถ่ายรูปให้ทั้งคู่ได้ รูปนึง แล้วก็บอกว่า
"ไปมุมอื่นอีกไหมครับ ไม่ต้องเกรงใจครับ"
แต่แกคงเกรงใจ บอกว่า
"ไม่เป็นไร ขอบคุณมากครับ"

แต่ใจผมน่ะอยากถ่ายให้แกเยอะๆนะ
อยากให้แกเอาไปให้ลูกหลานดู ว่าที่นี่สวยขนาดไหน


ว่าเรื่องของเขาพะเนินทุ่งต่อ

จบจาก จุดชมวิว เพื่อนก็ชวนเข้าไปต่ออีก จุดชมวิว กม 36 (มั้ง)
โอว....สวยกว่าที่จุดชมวิวแรกเยอะ แต่คนเข้ามาน้อย
ก็เลยถ่ายรูปได้อย่างสะใจ




เอาข้าวเหนียว หมู ที่เตรียมไว้ ไปนั่งกิน ท่ามกลางวิวทะเลหมอก





ต้นไม้ที่เห็นนั่น เป็นต้นไม้ที่อยู่ข้างถนน
ที่รถจอดดูทะเลหมอกกัน
พอดีมองเห็นว่า มันเอียงเข้าหาถนนมาก
ไม่นานคงหล่นมาที่ถนน ... หวังว่าคงหล่นช่วงปิดป่านะ




คิดถูกจริงๆ ที่เอากล้อง Cam Recorder ไปด้วย เพราะสามารถ ถ่ายรูประยะทางไกลได้ดีพอใช้เลย




สุข สวรรค์จริงๆ อยากพาลูกมาด้วยกันจังเลย