ไปเจอภาพยนต์ไทยเรื่องหนึ่ง สะดุดตา
ชื่อเรื่อง หวานขม โดยเอาเพลงของ คุณบอย โกสิยพงศ์ มาเป็นจุดเดิน
เรื่องนี้ เป็นเรื่องสั้นหลายๆตอน ที่ดูแล้ว เฉยๆ ดีๆ หลายหลายอารมณ์
แต่มี 1 เรื่องครับ ที่ดูแล้ว สะดุดตา สะดุดใจ สะดุดกับคำพูดในบางท่อน
หวานขม ตอน ช่วงที่ดีที่สุด
เรื่องมีอยู่ว่า มีลุงคนหนึ่ง ชื่อ ปิยะ
แกเดินเข้ามาที่สถานที่แห่งหนึ่ง เพื่อตามหาเพื่อนเก่า ที่แกรัก
เธอชื่อ กานดา
เจ้าหน้าที่ ได้ให้ ปิยะ เดินเข้าไปรอ หลังประตู เพื่อรอ.......
ช่วงที่เข้าไปรอที่หลังประตู ปิยะได้พบเด็กชาย และหญิงสาวเข้าวัยรุ่น
ได้คุยกัน และได้คุยกันถึงสิ่งของที่เป็นเหมือนตัวแทนของการระลึกถึงกัน
จนกระทั่งเด็กชาย ที่รอพบพ่อ จากไปด้วยความผิดหวัง
จนกระทั่งหญิงสาว ได้พบคนที่อยากเจอ อย่างสมหวัง
จนถึงเวลาของ ปิยะ ที่เผลอหลับไป แล้วตื่นลืมตาขึ้นมาเจอเธอ....กานดา
กานดา ในมโนภาพของปิยะ ยังคงเป็นหญิงสาวแสนสวย
กานดา และ ปิยะ ก็เริ่มสนทนากัน
ปิยะนั้น ต้องการที่จะอยู่ใกล้ชิดกับกานดา ในช่วงเวลาต่อจากนี้ และตลอดไป
กานดา : "แต่เธอแน่ใจนะ ว่าเธอจะเป็นแค่เพื่อน"
"เธอต้องตัดใจจากผู้หญิงคนนี้ ในฐานะผู้หญิงที่เธอรัก"
ปิยะ : "ถึงแม้ว่า เธอจะไม่รักตอบฉัน แต่มันก็เป็นความสุขใจ
ถ้าเธอจะไม่ให้ฉันรัก...เธอ และให้ตัดความรักนี้ออกไป
ฉันคงทำไม่ได้หรอก"
กานดา : "เราก็นึกอยู่แล้วละ ว่าคงจะไม่มีทางได้เพื่อนชื่อ ปิยะ กลับมา
แต่อย่างน้อย เราก็ดีใจนะ ที่เธอซื่อสัตย์ต่อตัวเอง"
แล้วกานดาได้ก็หายไปจากสายตาของปิยะ
เพราะความสุขของคนเราไม่เหมือนกัน
ปิยะ เฝ้าอยู่กับความคาดหวัง ที่จะได้เจอ และอยู่กับคนที่เขารัก
แต่เมื่อถึงทางเลือก ที่ต้องเลือกอย่างจริงๆ
ปิยะ เลือกที่จะอยู่กับความรัก
รักที่ไม่ได้มีสิทธิ์ครอบครอบ
รักที่ยังอยู่ในใจของปิยะ ตลอดไป
สำหรับ กานดา เนื้อเรื่องต้องการสื่อถึงสิ่งที่เธอต้องการ
คือความเป็นเพื่อน มิตรภาพในแบบเดิมๆ ที่เธอเคยได้รับ และสัมผัสอย่างนั้น
"มิตรภาพ" มันต้องเริ่มต้นจากความ "จริงใจ" จริงมั๊ย ??
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น