23 มกราคม 2010 เวลา 17.30 น.
พ่อลูก กำลังดูทีวี เพื่อรอละคร ที่พ่อลูก ชอบดูด้วยกัน ทางช่อง 9 : บางรักซอยเก้า
ระหว่างนั่งรอ ลูกชายตัวดี ก็บอกพ่อว่า "พ่อ ผมปวดหัว"
ผมดึงลูกชาย ที่นอนอยูใกล้ๆมากอด เอาหัวหนุนแขนเหมือนที่เคยเป็นปกติ
"เล่นเกมส์มากไปป่าว" ผมเอ่ยถึงเกมส์ขนาดเล็ก ที่พกพาได้ เป็นแบบเกมส์เลี้ยงสัตว์ประมาณนั้น
เพราะขนาดจอมีขนาดเล็ก การเพ่งมองมากๆ อาจจะทำให้ปวดหัวได้
สักพัก น้ำตาลูกไหลครับ
"เอ..การปวดหัวนี่ทำให้ น้ำตาไหลได้เลยหรอ" ผมคิดในใจ
ก็เลยถามลูกใหม่ "กินยาไหม เดี๋ยวพ่อไปหามาให้"
ลูกชายตอบ "ไม่หรอกครับ"
ผ่านไปพักใหญ่ จนละครมา ลูกชายยังคงนอนอยู่บนแขนพ่อเหมือนเดิม
หันไปมองลูกชาย น้ำตายังคลอ ไหลออกทางหางตา
"มีอะไรหรือเปล่าลูก" ผมถามอีกครั้ง เพราะมั่นใจว่า แค่ปวดหัว ไม่ทำให้น้ำตาลูกไหลได้นานขนาดนี้
"มีอะไร คุยกับพ่อได้นะ เราคุยกันได้นี่ลูก"
ลูกชายตอบ "ผมพูดไป กลัวพ่อเสียใจ" คำพูดเพียงแค่นี้ ทำให้น้ำตาพ่อไหลได้แล้วลูก
น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว มันไหลออกมาอยู่ในใจ ไม่สามารถให้ลูกเห็น หรือรับรู้ได้
"ไม่เป็นไรหรอกลูก คุยกัน เรื่องไหน พ่อก็รับได้" ผมพูดไป ยิ้มไป แบบเจื่อนๆ ไม่รู้ใจลูกเลย ว่าจะเป็นเรื่องอะไร
"ผมคิดถึงแม่ครับ" ลูกชายตอบ "ผมขอโทษนะครับพ่อ" ลูกชายย้ำอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรหรอกลูก เราคุยกันได้ บอกกันได้...อืม....ทำไมล่ะลูก เบื่อหรอ"
ที่ผมถามแบบนี้ เพราะเข้าใจในสถานการณ์ครอบครัวตัวเองดี
เราคุยกันประสาพ่อลูกอีกมากมาย เหมือนวันที่เราเปิดใจคุยกันอย่างจริงๆ
แม้ลูกจะพูดออกมาไม่ได้หมดทุกอย่าง อย่างที่เขาคิด
"ผมรู้ว่า พ่อ กับแม่เลิกกัน แต่ผมก็อยากมีครอบครัวเหมือนคนอื่น"
คำพูดของลูกชาย ทำให้พ่ออึ้งไปชั่วขณะ
"หมายความว่า พ่อต้องหาคนมาอยู่ด้วยหรอลูก" ผมถามย้ำสิ่งที่ผมเข้าใจ จากคำพูดลูกชาย
"ก็ดีนะครับ" ลูกชายตอบ
"กรูจะไปหา หมา แมว ที่ไหนดีวะ" ผมคิดอย่างเอาสนุกๆ เพื่อลดแรงกดดันทางความคิดตัวเอง
บางที นี่จะเป็นจุดเปลี่ยนอีกครั้ง ของชีวิตผม
ผมล่ะ อยากเปลี่ยน พร้อมเปลี่ยน หรือยัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น